گلستان شعر و سبک اهل بیت (ع)

کیست این آبشار عاشورا           کیست این تک سوار بی همتا

سبزی خیمه های آل حسین          سرخی آسمان عاشورا

روی بازوی او مدد حیدر           ناله های شبانه اش زهرا

تا که او هست کودکان در خواب          مادران گرم گفتن لا لا

علمی سر بلند در دستی              مشک در دست دیگر سقا

هر که تشویش در دلش دارد       می رود سمت خیمه ی سقا

تا که او هست می توان بشنید      خنده های رباب و اصغر را

هیچ چشمی ندیده تا او هست      قد و بالای زینب کبری

نذر اسپند می کنند ملک         چشم زخمی نگیردش حتی

کودکان روی دامنش هر روز              گرم بازی و ناز در اینجا

لحظه ای بی عمو خدا نکند             بی عمو یک کلام واویلا

کیست او مرد تندباد حسین                اوست تفسیر ان یکاد حسین

این صدای خروش تکبیر است    لحظه های حضور یک شیر است

در خیال شکار آمده است          مثل یک رعد مثل یک تیر است

لرزه افتاده بر ستون زمین           دیدنش هم عجب نفس گیر است

علمش را به دشت می کوبد              نوبت گردباد شمشیر است

نفس صد سپاه بند آمد                   هر گلوی اسیر زنجیر است

لحظه ای روی پا نمی ماند        هر که حتی ز عمر خود سیر است

آی لشکر فقط فرار کنید           ناله ی دشمن زمین گیر است

آمده شیر بی مثال علی         گرهی زد به دستمال علی

آسمان را دوباره حیران کرد       دشت را یک نفس پریشان کرد

یک نگاهش برای یک لشکر      خاک بر چشم گوی و میدان کرد

چشم بد دور از قیامت او       مثل حیدر به رزم جولان کرد

گرهی زد میان ابرویش          زَهره ها را درید و طوفان کرد

تیغ را در میان انگشتش          اندکی چرخ داد و رقصان کرد

نعره ای زد که مرد آمده است           جنگ را مکتب دبستان کرد

خانمان همه به ویرانیست     تازه هنگامه ی رجز خوانیست

تیغ را لحظه ای که می چرخاند        آسمان را به خاک می چسباند

چشم تا کار می کند اینجا            دست و پا را به سینه می پیچاند

طپش قلب آب می آمد         گیسوی مشک را که می افشاند

ذوالفقاری که بین پنجه ی اوست        کوه را با اشاره می سوزاند

هیبت چشم او همان اول           جنگ را بین دشت می خواباند

هر که سر داشت بی سر آمده است               همه گفتند حیدر آمده است

افق این نگاه را بنگر                      چشم های سیاه را بنگر

شمس را شمع کرد و پنهان کرد         نیم روز است و ماه را بنگر

همه ی کودکان به دنبالش                یک حرم یک سپاه را بنگر

مادری آمد و اشاره نمود                  کودک بی گناه را بنگر

بر لب خشک و چاک چاک حرم           ناله ی آب آب را بنگر

کودکی دید روی دامانش             اشک زد حلقه گرد چشمانش

مشک را تا گرفت بر دوشش            نهر شد چون همیشه مدهوشش

می زند آب موج و او تشنه              خنده ای زد لبان خاموشش

اسب را سمت خیمه ها هِی کرد           دل غمگین خیمه در جوشش

وای تیغی رسید بر دستش                مشک را برد بین آغوشش

تیرها می رسید از هر سو                   پیکرش را نمود گل پوشش

گفت دیدی که آبرویم رفت           تا صدایی رسید بر گوشش

چشم وا کرد و دید از مشکش           آبرویش چکید از مشکش

به دلش تیر غصه ها می خورد           شعله بر جان کربلا می خورد

چشم خود بست و دید لب تشنه      کودکی را که دست و پا می زد

مادری در کنار گهواره            ساقی خیمه را صدا می زد

دید دنبال گوشواره کسی        ضرب سیلی به بچه ها می زد